„Nasz Henryk Sienkiewicz”
Konkurs znajomości utworów Henryka Sienkiewicza- KAHOOT
Serdecznie zapraszamy uczniów klas IV- VIII do udziału w konkursie wiedzy, który odbędzie się 20 kwietnia 2024 roku podczas Dnia Patrona.
Zgłoszenia do konkursu należy dokonać u pani Sylwii Pałdyny lub pani Agaty Anielak.
Na zapisy czekamy do 10.04.2024 r.
Przykładowe cytaty z utworów Henryka Sienkiewicza:
1. „Kończ… waść! wstydu… oszczędź!” Henryk Sienkiewicz, Potop
2. „Żyłem jak chciałem i umrę jak mi się podoba”. Henryk Sienkiewicz, Quo vadis
3. „Żeby ja ciebie nie pokochał, byłby ja wolny jak wiatr w polu i na sercu swobodny, i na duszy swobodny, a sławny jak sam Konasewicz Sahajdaczny. Twoje to liczko mnie nieszczęście, twoje to oczy mnie nieszczęście; ni mnie wola miła, ni sława kozacza!” Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem
4. „Jeśli ktoś Kalemu zabrać krowy to jest zły uczynek. Dobry, to jak Kali zabrać komuś krowy”. Henryk Sienkiewicz, W pustyni i w puszczy
5. „Miłość, jako nasionko leśne z wiatrem szybko leci, ale gdy drzewem w sercu wyrośnie, to chyba razem z sercem wyrwać ją można”. Henryk Sienkiewicz, Potop
6. „Nie, Stasiu… ja nie chcę płakać… tylko mi się tak… oczy pocą”. Henryk Sienkiewicz, W pustyni i w puszczy
7. „Niedziwowałbym się, choćbyś była głupia, boś od tego niewiasta, ale że rozum masz, to się dziwuję”. Henryk Sienkiewicz, Krzyżacy
8. –„Stary przyjacielu, oddajże mi jedną przysługę: idź zaraz do żony mojej i powiedz jej ode mnie… (…) I powiedz jej ode mnie: Nic to!” Henryk Sienkiewicz, Pan Wołodyjowski
9. „Szczęście jest zawsze tam, gdzie je człowiek widzi…” Henryk Sienkiewicz, Quo vadis
10. „Rzeczpospolita to postaw czerwonego sukna, za które ciągną Szwedzi, Chmielnicki, Hiperborejczykowie, Tatarzy, elektor i kto żyw naokoło. A my z księciem wojewodą powiedzieliśmy sobie, że z tego sukna musi się i nam tyle zostać w ręku, aby na płaszcz wystarczyło; dlatego nie tylko nie przeszkadzamy ciągnąć, ale i sami ciągniemy”. Henryk Sienkiewicz, Potop
11. „Głupia Krzysia! ja bym wolała jednego pana Michała niż dziesięciu Ketlingów! Ja pana Michała kocham z całej siły… lepiej niż ciocię, lepiej… niż wujka… lepiej niż Krzysię!… – Dla Boga! Basiu! – zawołał mały rycerz. I chcąc pohamować jej uniesienie chwycił ją w objęcia, a ona przytuliła się z całej siły do jego piersi, tak że uczuł jej serce bijące jak w zmęczonym ptaku, więc objął ją jeszcze krzepciej i tak trwali. Nastało długie milczenie. – Basiu! zechceszże ty mnie? – ozwał się mały rycerz. – Tak! tak! tak! – odpowiedziała Basia. Na tę odpowiedź i jego z kolei chwyciło uniesienie, przycisnął usta do jej różanych dziewiczych ustek i znów tak trwali”. Henryk Sienkiewicz, Pan Wołodyjowski
12. –„Ale – rzekł – jesteście za to u źródła prawdy. Czy chcesz napić się z tego źródła? Nastała chwila milczenia, więc Mahdi sądząc, że chłopiec nie zrozumiał pytania, powtórzył je wyraźniej: – Czy chcesz przyjąć moją naukę?” Henryk Sienkiewicz, W pustyni i w puszczy
13. „Jestem jak statek, który jeśli nie wejdzie do portu to utonie…” Henryk Sienkiewicz, Latarnik
14. „Przekonałem się, że tak Indianie, jak Chińczycy jedzą wszystko, co tylko jest dość miękkie, żeby się dało pogryźć”. Henryk Sienkiewicz, Listy z podróży do Ameryki
15. „Hej! Moje szczęście za mną, nie przede mną!” Henryk Sienkiewicz, Krzyżacy
16. „(…) wiatr porywał znowu ten liść, by nim rzucać po lądach i morzach, by się nad nim znęcać do woli”. Henryk Sienkiewicz, Latarnik
17. „… wiatr porywał znowu ten liść, by nim rzucać po lądach i morzach, by się nad nim znęcać do woli”. Henryk Sienkiewicz, Latarnik
18. „Czuł się dumnym jako szlachcic-patriota, że w zwątpieniu został pokrzepion, a w wierze nie zawiedzion”. Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem
19. „Człowiek jest jak morze: ma swoje przypływy i odpływy”. Henryk Sienkiewicz, Bez dogmatu
20. „Dzień dobry, kochany słoniu! Ja wiem, że nie zrobisz mi nic złego, więc przyszłam, żeby ci powiedzieć dzień dobry… i mam tylko te kwiatki…” Henryk Sienkiewicz, W pustyni i w puszczy
21. „Co to za naród, Francuzy? Jak ci powiedzieć: musi takie Niemcy, tylko jeszcze gorsze…” Henryk Sienkiewicz, Bartek Zwycięzca
22. „Nie ty odejdziesz, ja odejdę! – mówił z zaciśniętymi zębami – jeno to ci jeszcze powiem, że chociażem cię od lat całych miłował bardziej niż zdrowie, bardziej niż życie, bardziej niż duszę własną, nie wrócę tu więcej. Pięści z boleści pogryzę, a nie wrócę – tak mi dopomóż Bóg!” Henryk Sienkiewicz, Na polu chwały
23. „…całego pokolenia zostało jedno dziecko. Było ono małe i słabe, ale przysięgło Duchowi Ziemi, że się zemści. Że ujrzy trupy białych mężów, niewiast, dzieci – pożogę, krew!” Henryk Sienkiewicz, Sachem
24. „Jakże odmówić ostatniemu z Czarnych Wężów – w Antylopie, na zgliszczach Chiavatty! Ludzie maja serca”. Henryk Sienkiewicz, Sachem
25. „Smaruj chłopa miodem… a chłop zawsze będzie chłopem”. Henryk Sienkiewicz, Szkice węglem
26. „Ręka ucięta nie boli, ale jej nie ma”. Henryk Sienkiewicz, Na marne
27. „Takiej przysięgi dotrzymuję nie tylko ja, ale nawet członkowie magistratu w Atenach”. Henryk Sienkiewicz, Wyrok Zeusa
28. „Głupota, jak powiada Pyrron, w niczym nie jest gorsza od mądrości i w niczym się od niej nie różni”. Henryk Sienkiewicz, Quo vadis
29. „Talent to jest taki ptak , który się gnieździ gdzie mu się podoba , raz w dzikiej puszczy, drugi raz w strzyżonym ogrodzie”. Henryk Sienkiewicz, Ach, ci artyści!
30. „Rozkoszą świata owadów są motyle”. Henryk Sienkiewicz, Listy z Afryki
31. „Matulu! Pan Bóg mi da w niebie prawdziwe skrzypki?” Henryk Sienkiewicz, Janko Muzykant
32. „Po to i ma szlachta krew, aby ją przelewała”. Henryk Sienkiewicz, Potop
33. „Wiosną uciekał z domu, kręcić fujarki wedle strugi. Nocami, gdy żaby zaczynały rzechotać, derkacze na łąkach derkotać, bąki po rosie burczyć; gdy koguty piały po zapłociach, to on spać nie mógł, tylko słuchał i Bóg go jeden wie, jakie on i w tym nawet słyszał granie…” Henryk Sienkiewicz, Janko Muzykant
34. „Kiedy w brzuchu pusto, w głowie groch z kapustą…” Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem
35. „(…) gdy się jest między szalonymi, staje się także szalonym, a co więcej, znajduje się pewien urok w szaleństwach”. Henryk Sienkiewicz, Quo vadis
36. „Co złe, to na lewo, co dobre, na prawo…” Henryk Sienkiewicz, Potop
37. „Łatwiej na świecie o filozofię niż o dobrą radę”. Henryk Sienkiewicz, Quo vadis
38. „Choćby świat i życie były jak najgorsze, jedno w nich zostanie wieczne dobro – młodość!”
Henryk Sienkiewicz, Quo vadis
39. „Miłość tę przywaliła góra goryczy, rozczarowania i boleści, ale miłość żyła, gotowa zawsze wierzyć i przebaczać bez końca”. Henryk Sienkiewicz, Potop
40. „Między szlachtą umiał być dwornym kawalerem, między Kozaki najdzikszym Kozakiem, między rycerzami rycerzem, między łupieżcami łupieżcą. Niektórzy mieli go za szalonego, bo też i była to dusza nieokiełzana i rozszalała. Dlaczego na świecie żył i czego chciał, dokąd dążył, komu służył — sam nie wiedział. Służył stepom, wichrom, wojnie, miłości…” Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem
41. „Każde zło musi minąć, bo gdyby wiecznie miało trwać to byłby dowód, że diabeł rządzi światem, nie zaś Pan Jezus, któren miłosierdzie ma nieprzebrane”. Henryk Sienkiewicz, Potop
42. „Bezczynność ze wszystkiego najgorsza, bo zmartwienie człowieka trawi jako choroba”. Henryk Sienkiewicz, Potop
43. „Nie wolno większych spraw dla mniejszych poświęcać”. Henryk Sienkiewicz, Potop
44. „Kochanie to niedola ciężka, bo przez nie człek wolny niewolnikiem się staje. Równie jak ptak, z łuku postrzelon, spada pod nogi myśliwca, tak i człek, miłością porażon, nie ma już mocy odlecieć od nóg kochanych… Kochanie to kalectwo, bo człek, jak ślepy, świata za swoim kochaniem nie widzi… Kochanie to smutek, bo kiedyż więcej łez płynie, kiedyż więcej wzdychań boki wydają? Kto pokocha, temu już nie w głowie ni stroje, ni tańce, ni kości, ni łowy; siedzieć on gotów, kolana własne dłońmi objąwszy, tak tęskniąc rzewliwie, jako ów, który kogoś bliskiego postradał… Kochanie to choroba, gdyż w nim, jako w chorobie, twarz bieleje, oczy wpadają, ręce się trzęsą i palce chudną, a człek o śmierci rozmyśla albo jak w obłąkaniu ze zjeżoną głową chodzi, z miesiącem gada, rad miłe imię na piasku pisze, a gdy mu je wiatr zwieje, tedy powiada „nieszczęście!”… i ślochać gotów…” Henryk Sienkiewicz, Pan Wołodyjowski
45. „…i tak przestał dbać o siebie, że na układanie fryzury wystarczy mu teraz trzy godziny dziennie”. Henryk Sienkiewicz, Quo vadis
46. „Gołąbku najmilszy, możeś tam już o mnie zapomniał, a jeżeli wspomnisz, to jeno niechęć ci serce zaleje, ja zaś, daleki czy bliski, w nocy i we dnie, w pracy dla ojczyzny i trudzie, o tobie ciągle myślę i dusza leci ku tobie przez bory i wody, jak zmęczony ptak, aby zaś u nóg twoich się położyć. Rzeczypospolitej i tobie jednej oddałbym wszystką krew moją”. Henryk Sienkiewicz, Potop
47. „(…) w czasach Nerona człowiek jest jako motyl: żyje w słońcu łaski, a przy pierwszym chłodnym powiewie ginie…” Henryk Sienkiewicz, Quo vadis
48. „Z kim kto przestaje, takim się staje”. Henryk Sienkiewicz, Potop
49. „Nie masz nic gorszego w świecie nad oczekiwanie”. Henryk Sienkiewicz, Potop
50. „Kiedy kochasz, padaj do nóg”. Henryk Sienkiewicz, Potop
51. „(…) jaskrawa suknia częstokroć głębokie rany pokrywa”. Henryk Sienkiewicz, Quo vadis
52. „Jam też nie z soli wyrósł ani z roli, jeno z tego, co mnie boli”. Henryk Sienkiewicz, Potop
53. „I jak na wiosnę deszcz ciepły a obfity topi śniegi, tak potężna nadzieja stopiła zwątpienie”. Henryk Sienkiewicz, Potop
54. „Przecież my ludzie, nie zwierzęta, przeto wołamy do Ojca Świętego, by nas przez polskich biskupów chrzcić kazał, gdyż całą duszą chrztu pragniemy, ale chrztu wolą łaski, nie żywą krwią zniszczenia”. Henryk Sienkiewicz, Krzyżacy
55. „Ty do mnie z pergaminem, a ja do ciebie z dzidą!” Henryk Sienkiewicz, Krzyżacy
56. „Ale właśnie dlatego, że nie dla zysków, zasług, chlebów, jeno z duszy całej ojczyźnie służył i sumienie miał pod tym względem czyste, czuł swoją wartość i to dodawało mu otuchy”. Henryk Sienkiewicz, Potop
57. „W sercu czystym, właśnie dlatego, że jeszcze miłości nie zaznało, nosiła wielką gotowość do kochania. Iskry tylko trzeba było, żeby na tym ognisku rozpalił się płomień spokojny, ale jasny, równy, silny i jak znicz litewski nie gasnący”. Henryk Sienkiewicz, Potop
58. „Matulu, Pan Bóg mi da w niebie prawdziwe skrzypki?” Henryk Sienkiewicz, Janko Muzykant
59. „W polu brała mu bylica, w sadku pod chałupą ćwirkotały wróble, aż się wiśnie trzęsły! Wieczorami słuchiwał wszystkich głosów, jakie są na wsi, i pewno myślał sobie, że cała wieś gra. Jak posłali go do roboty, żeby gnój rozrzucał, to mu nawet wiatr grał w widłach”. Henryk Sienkiewicz, Janko Muzykant
60. „Chudy był zawsze i opalony, z brzuchem wydętym, a zapadłymi policzkami; czuprynę miał konopną, białą prawie i spadającą na jasne, wytrzeszczone oczy, patrzące na świat, jakby w jakąś niezmierną dalekość wpatrzone. W zimie siadywał za piecem i popłakiwał cicho z zimna, a czasem i z głodu, gdy matula nie mieli co włożyć ani do pieca, ani do garnka; latem chodził w koszulinie przepasanej krajką i w słomianym „kapalusie”, spod którego obdartej kani spoglądał, zadzierając jak ptak głowę do góry”. Henryk Sienkiewicz, Janko Muzykant